Mądrość kobiet buduje ich dom, lecz głupota burzy go swoimi rękami.
Kto obawia się WIEKUISTEGO chodzi w swojej prostocie; lecz lekceważy Go ten, kto chodzi krzywymi drogami.
W ustach głupca jest rózga pychy; wargi mędrców ich ochraniają.
Gdzie nie ma bydła – tam pusty żłób; jednak obfitość plonów pochodzi z siły byka.
Wiarygodny świadek nie kłamie, a fałszywy świadek rozgłasza łgarstwa.
Szyderca daremnie szuka mądrości; jednak dla rozumnego poznanie jest możliwe.
Trzymaj się z dala od głupiego człowieka, bowiem nie zauważysz tam niczego, co by pochodziło z rozsądnych ust.
Mądrością roztropnego jest zrozumienie swojej drogi, zaś obłuda jest niedorzecznością głupców.
Wśród głupców panuje występek, a pośród prawych łagodność.
Tylko samo serce zna swoją własną gorycz, lecz także w jego radości obcy nie może brać udziału.
Dom niegodziwych ulegnie zagładzie, a namiot prawych zakwitnie.
Niejedna droga wydaje się człowiekowi prostą, jednak jej koniec prowadzi do śmierci.
Nawet w śmiechu może zaboleć serce, a końcem radości bywa zgryzota.
Nasyci się ze swych dróg ten, kto jest przewrotnego serca; lecz zacny człowiek się przed nim chroni.
Prostoduszny wierzy każdemu słowu; a roztropny zastanawia się nad każdym swoim krokiem.
Mądry się obawia i stroni od złego; a głupi się unosi i czuje się bezpiecznym.
Porywczy dopuszcza się niedorzeczności, ale podstępny człowiek jest znienawidzony.
Kpiący przyswajają sobie głupotę, a rozumni uwieńczają się wiedzą.
Źli muszą się ukorzyć przed cennymi, niegodziwi u bram sprawiedliwych.
Biedny bywa znienawidzony nawet przez swego najbliższego, a przyjaciół możnego jest wielu.
Kto pomiata swoim bliźnim – grzeszy; a szczęśliwy jest ten, co się lituje nad ubogimi.
Zaprawdę, przyjdzie się tułać tym, co knują zło; ale miłości i wierności doświadczą ci, którzy myślą o słusznym.
Po każdym trudzie przyjdzie pożytek, lecz puste słowa prowadzą tylko do niedostatku.
Koroną mądrych jest ich bogactwo, a głupota głupich pozostaje głupotą.
Prawdomówny świadek ratuje życie; lecz kto wygłasza kłamstwa – szerzy szalbierstwo.
W bojaźni WIEKUISTEGO spoczywa silna ufność; będzie jeszcze obroną jego dzieci.
Bojaźń WIEKUISTEGO jest źródłem życia; pozwala uniknąć sideł śmierci.
Wspaniałość króla opiera się na wielkości ludu; nicość narodu jest ruiną władcy.
Pobłażliwy jest bogaty w zastanowienie; a popędliwy wysoko podnosi głupstwo.
Życiem dla ciała jest spokojne serce, a namiętność zgnilizną w kościach.
Kto uciemięża biednego – bluźni jego Stwórcy; zaś czci Go ten, co się lituje nad ubogimi.
Przez swą złość bywa strącony niegodziwy; lecz sprawiedliwy ufa jeszcze przy swojej śmierci.
W sercu rozumnego spoczywa mądrość; ale poznać, co w sercu głupich.
Sprawiedliwość wywyższa naród, a hańbą ludów jest grzech.
Roztropny sługa znajduje przychylność króla, lecz jego oburzenia doświadczy ten, który przynosi wstyd.