Zamierzenia serca należą do człowieka; ale od WIEKUISTEGO przychodzi odpowiedź języka.
Wszystkie drogi człowieka wydają mu się czystymi; ale to WIEKUISTY waży ducha.
Powierz WIEKUISTEMU twoje sprawy, a utwierdzą się twe zamysły.
Wszystko, co zdziałał WIEKUISTY, uczynił dla właściwego, Swego celu, także i niegodziwca na dzień niedoli.
Ohydą dla WIEKUISTEGO jest każdy wyniosłego serca. Nie ujdzie on bezkarnie. Ręczę!
Wina zostaje odpuszczona przez miłość i prawdę, a unika się złego przez bojaźń WIEKUISTEGO.
Kiedy WIEKUISTEMU podobają się drogi człowieka, jedna z nim także jego wrogów.
Lepsza odrobina w sprawiedliwości, niż wielkie dochody w bezprawiu.
Serce człowieka rozważa swoją drogę, lecz WIEKUISTY kieruje jego krokiem.
Na wargach królewskich jest wyrocznia; niechaj przy wyrokowaniu nie chybią jego usta.
Waga i szale sprawiedliwości pochodzą od WIEKUISTEGO; Jego dziełem są wszystkie ciężarki w torbie.
Spełnienie niegodziwości powinno być ohydą dla królów, bowiem tron utwierdza się przez sprawiedliwość.
Upodobaniem królów winny być sprawiedliwe usta; powinni miłować tego, co szczerze przemawia.
Oburzenie króla to wysłannicy śmierci; ale mądry mąż je uśmierza.
Życie jest w jasnym spojrzeniu króla; a jego przychylność jak chmura, co spuszcza wiosenny deszcz.
Nabywanie mądrości – o ileż to lepsze niż złoto; a nabywanie rozwagi – o ileż to wyśmienitsze niż srebro.
Torem prawych jest wymijanie złego; kto strzeże swojej drogi, ten zachowuje życie.
Przed upadkiem idzie pycha; a przed ruiną wyniosłość ducha.
Lepiej być pokornym z pokornymi, niż dzielić łupy z wyniosłymi.
Kto się zastanawia nad słowem – znajdzie szczęście; a kto polega na WIEKUISTYM – temu jest błogo.
Kto posiada mądre serce – zyskuje miano rozumnego; lecz naukę krzewi słodycz ust.
Rozum dla tego, który go posiada jest zdrojem życia; a karcenie głupców jest głupotą.
Serce mędrca czyni rozumnymi jego usta i mnoży naukę na jego wargach.
Wdzięczne mowy są samospływajacym miodem, słodyczą dla ducha i pokrzepieniem dla kości.
Niejedna droga wydaje się człowiekowi prostą; jednak jej koniec prowadzi do śmierci.
Głód robotnika pobudza go do pracy; przynaglają go jego własne usta.
Nikczemny człowiek kopie nieszczęście, a na jego gębie jak gdyby pałający ogień.
Człowiek przewrotny wznieca swary, a plotkarz rozłącza zażyłych przyjaciół.
Okrutny człowiek uwodzi własnego towarzysza i prowadzi go na niedobrą drogę.
Przymruża oczy, by obmyślić oszustwo; a gdy przygryzie wargi, już spełnił niecność.
Wspaniałą koroną jest siwy włos; można go zdobyć na drodze sprawiedliwości.
Lepszy pobłażliwy niż bohater; a panujący nad swoim duchem niż zdobywca miast.
Rzucają los na piersi; lecz od WIEKUISTEGO zależy to wszystko, co stąd wyniknie.